Over

Hof van Eede is een theatercollectief opgericht in 2011 en bestaat uit Ans Van den Eede, Louise Van den Eede en Wannes Gyselinck. Ze schreven en speelden intussen vijf producties.
      Hun eersteling, Waar het met de wereld naartoe gaat, daar gaan wij naartoe (2012) werd een dialoog tussen spelers en publiek, tussen een man en een vrouw die vertrekt van (maar nooit aankomt bij) Diderot’s Jacques le fatalist et son maître. Hun debuut toerde intensief in Vlaanderen en Nederland, en won de TAZ-KBC Jongtheaterwerkprijs. In 2014 speelde een Engelse versie (Where the world is going, that’s where we are going) een maand lang op het Big in Belgium-festival tijdens het Fringe Festival in Edinburgh.
      Hun tweede voorstelling was het kwartet Dorstig (2013), een frontale tackle van het probleem dat jong-zijn heet. In datzelfde jaar schreven ze op vraag van Els De Bodt en het Theaterfestival een State of the Youth, het begin van hun samenwerking met Wannes Gyselinck.
      In 2014 volgde Het Weiss-effect, een tragikomische verkenning van de grenzen van artistieke idolatrie. Deze voorstelling werd geselecteerd voor Circuit X 2015–2016.
      Met Paradis (2015, coproductie LOD), een oefening in empathie, experimenteerde Hof van Eede met muziektheater in samenwerking met LOD-componist Thomas Smetryns en Ensemble Besides.
      In maart 2017 ging Hof van Eede in première met Vanish Beach, een coproductie met KlaraFestival en LOD muziektheater en met muziek van pianist Hendrik Lasure. Vanish Beach, een voorstelling over heimwee en ballingschap, en het belang van herinneringen, als dat het enige is wat nog rest van je thuisland.
      In het voorjaar van 2018 plant Hof van Eede de polycoproductie Salon Secret met KOPERGIETERY en ARSENAAL / LAZARUS.

Artistieke missie

Wij, Hof van Eede, zijn een makerscollectief dat eigen teksten schrijft, ensceneert en speelt in nauwe dialoog met de acteurs-makers met wie we werken.
      Hof van Eede is gefascineerd, getroebleerd en betoverd door woorden en de verhalen die mensen zichzelf over zichzelf en de wereld vertellen. Hof van Eede zoekt haar antwoorden, maar bovenal haar vragen in de boeken die we lezen. Onze voorstellingen brengen verslag uit van onze verwarring, onze pogingen tot ontwarring, en de onverwachte perspectieven die dit alles oplevert. We willen de complexiteit omarmen. Dat betekent: een poging doen er tegelijk afstand van te nemen en er midden in te staan.
      Hof van Eede zoekt de betekenis van woorden niet alleen in de woorden zelf, maar ook in de mensen die ze uitspreken. Onze personages gebruiken woorden om des te sprekender te verzwijgen waarover ze niet kunnen praten. Hof van Eede koestert dan ook een liefde voor de paradox. Die van de liefde bijvoorbeeld, die alles met alles op gespannen voet zet, en toch tot een dansje (ver)leidt.
      We mogen dan wel vertrekken vanuit boeken, onze taal geënt zijn op die van de literatuur, we durven haren kloven op filosofische wijze en staan toe dat onze personages praten over kunst en boeken spreken. Toch willen we theater maken dat pedant noch cerebraal is. Wel nemen we kronkelende omwegen van taal om het uiteindelijk te kunnen hebben over echte, menselijke emoties: het risico dat je loopt als je van iemand houdt, de angst je jeugd te verliezen, de moeilijkheid verbinding te vinden met elkaar en de wereld, eenzaamheid, hoe te rouwen. Ons ultieme streefdoel, in de woorden van David Foster Wallace, ‘making heads throb heart-like.’ Het hoofd doen kloppen als het hart.
      Hof van Eede streeft ernaar om telkens opnieuw de uiterste ernst van de vraagstelling te verbinden met de uiterste lichtheid van het spel. Daarmee bedoelen we: de uiterste ernst aanraken, waarbij humor ons behoedt voor pathetiek, lichtheid de zwaarte draaglijk of juist ondraaglijker maakt. Humor ligt voor het rapen, want spruit voort uit de onmogelijkheid van de mens zelf: zijn taal, naïviteit, onnozelheid, zijn intellectuele pretenties en zijn per definitie getroebleerde relatie tot de wereld. Hof van Eede voert onderzoek naar de hopeloze inelkaarverwikkeling van de dingen, en botst daarbij op tedere, talige, ontoereikende tragikomedies.